سرکوب مردم معترض در بحرین تنها یک روز پس از ضیافت افطاری که ولیعهد برای افسران ارشد و مقامات وزارت کشور برگزار کرد و از آنها به عنوان چشمان بیدار برای حفظ امنیت عمومی، صیانت از حقوق و آزادی‌ها و اجرای قانون استقبال کرد، انجام شد.
سرکوب مردم معترض در بحرین، رویه همیشگی حکام مستبد این کشور!
اینبار سرکوب مردم معترض در بحرین و خانواده‌های زندانیان سیاسی که خواهان آزادی آنها بودند، از روستای القدم آغاز شد.
ذهنیت حاکمیت در سرکوب مردم معترض در بحرین با تغییر نخست وزیر کشور و تغییر اکثر وزرا، به جز وزرای امنیتی و دفاعی که بدون تغییر باقی ماندند، تغییر نکرد.
سلطه ذهنیت امنیتی بر تمام مفاصل زندگی در بحرین نیز همچنان پابرجا است و پرونده زندانیان سیاسی در چنگال این ذهنیت گرفتار شده است.
با وجود تجربه این دولت با اعتصاب غذای قبلی زندانیان در ۷ آگوست ۲۰۲۳، زمانی که صدها زندانی در زندان جو در اعتراض به شرایط سخت زندان اعتصاب غذا کردند.
تا پایان آگوست ۲۰۲۳، تعداد شرکت کنندگان در اعتصاب غذا به حدود ۸۰۰ زندانی افزایش یافت و اعتصاب “لنا حق” به مدت ۳۶ روز ادامه داشت. مهمترین مطالبات این اعتصاب عبارتند از:
- پایان دادن به انفرادی زندانیان
- آزادی زندانیانی که حدود یک سال است در انفرادی هستند
- تامین مراقبت های بهداشتی و آموزشی مناسب
- اصلاح محدودیت های شدید اعمال شده بر ملاقات های خانوادگی
- پایان دادن به حبس ۲۳ ساعته در سلول ها
- اجازه دادن به زندانیان برای گذراندن زمان بیشتر در خارج از سلول
- اجازه دادن به زندانیان برای رفتن به مسجد زندان برای اقامه نماز جماعت
اعتصاب غذا بر اساس توافق و وعده هایی که دولت به نمایندگی از وزارت کشور ارائه کرد، پایان یافت یا به حالت تعلیق درآمد، اما دولت به هیچ یک از وعده های خود عمل نکرد. نه تنها انفرادی ها به پایان نرسید، بلکه وزارت کشور بی توجهی به جان زندانیان بیمار را متوقف نکرد و سپس سقوط حسین خلیل، جوانی که به دلیل سهل انگاری پزشکی در زندان به شهادت رسید، اوضاع زندان جو را دوباره متشنج کرد.
آیا دولت برای لحظه‌ای توقف کرد و در مورد پرونده زندانیانی که در زندان جان خود را از دست می‌دهند، تجدید نظر کرد؟ آیا حق قانون اساسی شهروندان برای تظاهرات و اعتراض، آزادی اجتماعات، آزادی تشکل و حق بیان را دوباره مطالعه کرد؟
هرگز!
در عوض، یک جشن افطار رمضان برگزار شد که در آن نخست وزیر جلاد مردم، راشد بن عبدالله و افسرانش که در طول زندگی حرفه ای خود فقط زبان سرکوب را آموخته اند، مورد تقدیر قرار گرفتند.
این موضع نشان دهنده حمایت سیاسی دو نخست وزیر، سلمان بن حمد و راشد بن عبدالله، از یکدیگر برای شلاق زدن دوباره مردم با تازیانه های بی رحمانه است.
و چقدر بیچاره اند مردم این سرزمین با چنین حاکمانی!
